معنی کاسه گرفتن در لغت نامه دهخدا

کاسه نواختن. کاسه زدن: و تمامت پادشاه زادگان و نوینان بر موافقت او جوک زدند، باتو کاسه گرفت وخانیت را در محل خود قرار داد. (جهانگشای جوینی).، ساقی بصوت این غزلم کاسه میگرفت، میگفتم این سرود و می ناب میزدم.، حافظ.، در این کاسه گفتن ایهام بشراب خوردن هم هست ولی کاسه گرفتن در اصل همان نواختن کاسه است. رجوع به کاسه وکاسه زدن و کاسه گاه و کاسه گر و کاسه نواز در ذیل کلمه آهنگ شود

معنی کاسه گرفتن در فرهنگ لغت هوشیار

نواختن کاسه، ضرب گرفتن: (ساقی بشوق این غزلم کاسه میگرفت میگفتم این سرود و می ناب می زدم)، (حافظ)، سرودن و نواختن کاسه گر خواندن نوای کاسه گر: (حالت سرو چنانست که ذوقی دارد نفس بلبل و آن دبدبه کاسه گری) (نجیب جرفادقانی)، کار خانه و دکانی که در آن کاسه و بشقاب و آوندهای چینی سازند. یا فوت کاسه گری. دقایق یک فن رموز یک هنر. یا بلند بودن (دانستن) فوت کاسه گری. وارد بودن به دقایق امری آگاهی از پیچ و خم های عملی

معنی کاسه گرفتن در فرهنگ فارسی معین

شراب ریختن، ادای احترام و تهنیت کردن

معنی کاسه گرفتن - جستجوی لغت در جدول جو

کاسه گرفتن

لغت نامه دهخدا

کاسه گرفتن

فرهنگ لغت هوشیار

کاسه گرفتن

فرهنگ فارسی معین

چانه گرفتن

گلوله کردن خمیر به اندازۀ یک نان

فرهنگ فارسی عمید

کاسه گردان

کسی که برای گرفتن پول کاسه ای را می گرداند، کنایه از گدا، کسی که کاسه یا بشقابی را بر سر چوب می چرخاند

فرهنگ فارسی عمید

کناره گرفتن

کناره جستن، کناره کردن، کنایه از از مردم دوری کردن، گوشه نشین شدن

فرهنگ فارسی عمید

کاسه گردون

(سَ / سِ یِ گَ)

کنایت از آفتاب است، ساقی را نیز گویند

لغت نامه دهخدا

فاسق گرفتن

(دَرْ گَ دی دَ)

در تداول عامه، دم در و بیرون خانه و خانه همسایه: رفتن دختر به در و همسایه خطاست، باشندگان بر در خانه و همسایگان: در و همسایه از فریادهای دائم آنان به امان آمده بودند

لغت نامه دهخدا

تاسه گرفتن

خستگی و کوفتگی (اعضای بدن و غیره) ، درماندن در رفتار از سستی، دچار اضطراب شدن:
چشم چون بستی ترا تاسه گرفت
نور چشم از نور روزن کی شکفت.
مولوی (مثنوی چ خاور ص 80)

لغت نامه دهخدا

کاست گرفتن

(رَ دَ)

ضعیف شدن. از تن خرد شدن:
پس نه مقری تو که ملک خدای
هیچ نگیرد نه فزونی نه کاست.
ناصرخسرو.
شکر است آب نعمت و نعمت نهال اوست
بی آب خوش نهال نگیرد مگرکه کاست.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

دانه گرفتن

(پَ کَ دَ)

دانه بستن. پدید آمدن حبه در سنبله و از حالت شیری و میعان بسختی گراییدن آن: اقماح، دانه گرفتن خوشه. اقمح السنبل، دانه گرفت خوشه. (منتهی الارب). و نیز رجوع به دانه بستن شود

لغت نامه دهخدا

چانه گرفتن

(اَ یِ کَ دَ)

گلوله کردن خمیر برای نان. گلوله کردن خمیر برای پختن نان یا رشته کردن. زواله کردن خمیر. زواله گرفتن خمیر. و رجوع به چانه کردن شود

لغت نامه دهخدا

چاره گرفتن

(اِ تِ تَ)

مصمم شدن. اتخاذ تصمیم کردن:
مرا چارۀ خویش باید گرفت
ره خشک را پیش باید گرفت.
فردوسی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

خانه گرفتن

(بَ دَ تَ اَ کَ دَ)

منزل کردن. در محلی اقامت کردن. در جایی سکنی گزیدن:
همواره پر از پیخ است آن چشم فژاگن
گویی که دو جغد آنجا بر خانه گرفته ست.
دنیا پلی است رهگذر دار آخرت
اهل تمیز خانه نگیرند بر پلی.
سعدی (طیبات).
، دو کردن مهره را در خانه ای از خانه های نرد تا حریف نتواند آنرا زند. خانه بستن در نرد

لغت نامه دهخدا

باده گرفتن

(مُ هََ رَ)

شراب خوردن. می خوردن. باده کشیدن. باده نوشیدن. می زدن. می گساردن. باده خوردن. باده گساردن. و رجوع به آنندراج، و باده گساری و باده گساری کردن شود:
چو وقت باده بود باده گیر و باده گسار
چو وقت بوسه بود بوسه بخش و بوسه ستان.
فرخی.
دو جهان را کند از گردش یک ساغر مست
چشمت این باده ندانم ز کجا میگیرد.
مخلص کاشی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بوسه گرفتن

(نَ)

مرادف بوسه خوردن. (مجموعۀ مترادفات ص 66). کسی را بوسیدن. (فرهنگ فارسی معین) :
کسی که بوسه گرفتش بوقت خنده زدن
به برگرفتن مهر گلابدان ماند.
سعدی

لغت نامه دهخدا

باسر گرفتن

(مَطْوْ)

لهجه و صورتی است از مصدر مرکب از سرگرفتن بمعنی اعاده کردن و دوباره انجام دادن کاری: برخیز و نماز باسرگیر. (تفسیر ابوالفتوح). و نماز باسرگرفت. (تفسیر ابوالفتوح). و نماز باسر باید گرفتن. (همان کتاب). و رجوع به گرفتن شود

لغت نامه دهخدا